Het is behoorlijk lastig om ze niet te hebben, die vooroordelen. Want om alle prikkels die wij op een dag krijgen te verwerken is het ook nodig dat we snel op hokjes rangschikken. Het helpt ons dus om informatie efficiënt te verwerken zonder dat we onszelf overbelasten.
Dat wordt een probleem als we de ander naar een hokje toe behandelen waar de ander niet in hoort. Recent had een cliënte ermee te maken: haar diagnose paste niet in het beeld dat een vriend van haar had waardoor wantrouwen en spanning ontstond. Het lukte haar niet om hem te overtuigen dat het hokje waarin ze door hem was gezet, niet klopte. Ik stelde voor om met de vriend aan tafel te gaan. Regelmatig blijkt dit namelijk met een gesprek met een buitenstaander prima te kunnen worden opgelost.
Daar kwam dus de negatieve kant van vooroordelen naar voren, terwijl we ons zelf ook regelmatig door vooroordelen (al dan niet in ons eigen hoofd) laten leiden. Hoeveel mensen weigeren zich ziek te melden om ze dan bang zijn als ongeschikt te worden gezien voor een bepaalde functie? Of dat ze als zwak zullen worden neergezet?
Het is dus belangrijk om een open blik te hebben en ook onze eigen ideeën echt te toetsen bij de ander. Het gevolg zou zo maar kunnen zijn dat er begrip ontstaat en de relatie aanzienlijk verbeterd.